Powrót do domu

 Powrót do domu

Dziś powrót do domu. I cieszę się  i boję. Czy my sobie z tym wszystkim poradzimy? Zostajemy wyposażeni w poradniki, kolorowe ulotki, tabelki, schematy. Dużo tego. Najbardziej wierzę jednak we własne zapiski robione przy każdej okazji rozmowy z lekarzem czy pielęgniarką oraz to co sama u nich podpatrzyłam.

Dietetyczne dylematy

Dietetyczne dylematy

Drugi raz, jeszcze w szpitalu, zapaliło mi się czerwone światełko jak przyniesiono mojej córce śniadanie. Patrzę i oczom nie wierze. Dostała jajko ale samo białko, żółtko zostało wydłubane. Fuj, a  niby dlaczego? I dlaczego napakowano jej na talerz jakieś straszne ilości chleba, których ona na pewno nie zje bo nigdy tak dużo nie jadła. Poszłam do dietetyczki, bo to ona zajmowała się przygotowywaniem posiłków i pytam.

Dowiedziałam się, że musi, tu podkreślam musi zjeść określoną liczbę wymienników a żółtko jest zabronione przy cukrzycy. Aha. A co jak nie zje? Jak wytłumaczyć  dwulatce, że coś musi bo będzie chora? Czasami, a potem już nie czasami miałam wrażenie, że próbują nas wtłoczyć w książkowe ramki i tabelki. A tak się nie da. Każde dziecko jest inne. Jajko więc ugryzła raz, chleba zjadła kromkę. A dawkę insuliny pielęgniarka musiała zmniejszyć. Bo co zrobi jak dziecko nie zjadło? Nie wepchnie jej na siłę. Zmniejszy dawkę. I okazało się, że można coś zmodyfikować, zamiast płakać razem z dzieckiem pół dnia nad talerzem. Potem takie historie były na co dzień bo wiemy jak pyszne jest jedzenie szpitalne  i jak chętnie dzieci to jedzą.

Szpitalne refleksje

Szpitalne refleksje
Cały czas starałam się nawiązać dobry kontakt z lekarzami i pielęgniarkami, wiedziałam, że będę tego bardzo potrzebowała kiedy będzie potrzebna nagła pomoc, bo nasze umiejętności i wiedza zawiodą. Szczęśliwie trafiliśmy na życzliwe osoby, z których pomocy jeszcze potem nie raz korzystaliśmy. Najgorzej jak jest problem a rodzice zostają z tym sami. Nam się udało i na pewno wiele razy potem nam to pomogło w trudnej sytuacji.

Chwila refleksji

 Chwila refleksji

Czasami wydaje nam się, że nie ma gorszego nieszczęścia niż to co nas spotkało. Też tak myślałam, do czasu. Pokoje w CZD, przynajmniej wtedy miały szyby zamiast ścian działowych. W ten sposób było widać co dzieje się w sąsiedniej sali.  Tak właśnie zobaczyłam, ze na moje dziecko z nieukrywana zazdrością patrzy kobieta z sąsiedniej sali. Moja córeczka chodziła po Sali, nawet wychodziliśmy z nią na spacer na dwór, bawiła się, rysowała jedynie wenflon podłączający ją do pompy insulinowej świadczył o tym, że jest tu pacjentem. Ale mogła się poruszać swobodnie „jak mały psiak na smyczy”.  Natomiast dziecko tej kobiety miało 5 lat i rozszczep kręgosłupa i dodatkowo mukowiscydozę. Leżało jak roślina, nie mówiło, karmiła go przez sondę i cały czas oklepywała. Wtedy zrozumiała, co tam nasza cukrzyca. To jest dopiero nieszczęście.